آدمها در زندگی آدمهای بهتری هستند اگر مشکلات احمقانه کمتری داشته باشند و بتوانند با آسایش خیال زندگی کنند. بعضی مشکلات هم که اجتناب ناپذیرند و اصلا نباید اشتباه کنیم که نسخه همه چیز زندگی را کسی از قبل پیچیده است! چرا؟ چون همان حرفهایی که میگویند: مرد را دردی اگر باشد خوش است! درد بی دردی علاجش آتش است! که خب آتش خودش کلی مشکلات احمقانه زیادی به زندگی آدم اضافه میکند و بهتر است آدم اسیرش نشود. پس خلاصه حرف اینکه هدف دین به نظر من این بوده است که به انسان نسبت به زندگی شناخت بدهد و کمک کند که مشکلات احمقانه کمتری سر راهش در زندگی پیش بیاید. خب، پس بدیهتا قرار نیست خود دین تبدیل به چیزی شود که مشکلات احمقانه زیادی در زندگی آدمها ایجاد کند و یک دین خوب دینی است که مشکلات احمقانه آدمها را در زندگی کاهش دهد. پس چرا شاهد این بوده ایم که بعضی وقتها مانند قرون وسطی دیده ایم که دین خودش میشود عامل بسیاری مشکلات و سختی های احمقانه در زندگی؟ مگر نه اینطور است که مشکلات و سختی های احمقانه انسان را از توجه به هدف اصلی زندگی اش باز میدارند؟ به نظر من پاسخ صحیح این سوال این است که برای رسیدن به اهداف والای انسانی یادگیری و تحمل سختی های آن و علاوه بر آن کسب تجربه از مهمترین ملزومات زندگی هستند. حال اگر گروه و یا گروهی از انسانها خیال کنند دین به آنها همه چیز را به نحوی یاد میدهد که بدون یادگیری و بدون تحمل سختی و بدون کسب تجربه میتوانند به اهداف والای انسانی برسند مسلما اشتباه بزرگی را مرتکب شده اند. همانطور که ممکن است افرادی بدون دین با یادگیری و کسب تجربه و تحمل سختی بتوانند به اهداف والای انسانی برسند. همانطور که حتی امام حسین هم میگوید اگر دین ندارید آزاده باشید. پس رسیدن به اهداف والای انسانی از راه آزادگی نیز ممکن است. و یا شاید بتوان گفت شرط اول و اصلی رسیدن به دینداری درست نیز همان آزادگی است.
