دوست داشتم در یک خانه کوچک زندگی کنم که به حد کافی جا داشته باشد. یک زمانی بود که از همه چیز ترسیدم. توهم زده بودم. از خودم میترسیدم. از بقیه میترسیدم. از زندگی میترسیدم. از درخت میترسیدم. از ایستگاه اتوبوس میترسیدم. از باقی آدمها میترسیدم. یک شب تمامی گرمای وجودم را " از راه دور " به دختری در ایستگاه اتوبوس هدیه کردم. و تا خانه پیاده راه رفتم و در نتیجه هدیه دادن تمامی گرمای وجودم از سردی لرزیدم. یاد آلیس در سرزمین عجایب افتادم. و فکر کردم من در توی اندر توی این سرزمین عجایب زندگی میکنم. و حتی اگر بمیرم مسلما تجربه این سرزمین عجایب ارزشش را خواهد داشت. خیلی پست میبودم اگر بعد از تجربه آن عجایب تحمل زندگی عادی را نمیداشتم و نمیتوانستم پست میبودم! پس اصلا در هر حالت از بابتی نگرانی نداشتم. با یک نفر از فلورانس بیلیارد بازی کردم. بعدش باتیستوتا را با کله کاملا از ته تراشیده یک شب به طور اتفاقی در خیابان ملاقات کردم. کنارش راسل پیترز دربان یک فروشگاه بود. فروشگاهی که روی کله همه آدمها مجانی توی آن آب میپاشیدند! یک شب چندین ساعت را با ادوارد نورتون روی پشت بام خانه همسایه گذراندم. بی آنکه حس کنم حتی اتفاق عجیبی افتاده باشد. یک بار فاتح تریم مربی گالاتاسرای سراسیمه از مقابلم رد شد. بار بعدش اینیستا پشت فرمان از جلویم رد شد و برایم دست تکان داد! یک بار هم شریعتمداری سردبیر کیهان در حالی که داشت با شخص کنار دستی اش هندی بلغور میکرد از کنارم گذشت. همه اینها را البته من خیال میکردم. من ترسیده بودم. من حالم خیلی بد بود. من از خودم ترسیده بودم. من از بقیه ترسیده بودم. من از همه چیز ترسیده بودم. همه اتفاقات در ذهن من به شکل بیمارگونه ای مثل آلیس در سرزمین عجایب شکل گرفته بودند. همان شده بود که همه گرمای وجودم را بی دریغ و "از راه دور" به دختری در ایستگاه اتوبوس هدیه کرده بودم و تمام مسیر را تا خانه لرزیده بودم. آه قورمه سبزی!
