آینه های روبرو

بالاخره امروز مامانمو با خودم بردم که برنامه آینه های روبرو اثر بهرام بیضایی رو ببینیم. قالب برنامه یک نمایشی هست که نصفش داره روی پرده سینما اتفاق میفته و به طور همزمان نصف دیگش در قالب تئاتر. بسیار کار جالب و قشنگی بود اینکار. ماجرای داستان هم ماجرای زن و مردی بود که هر دو روزگار بدی رو سپری کرده اند. و هر دو به نوعی به هم ربط پیدا کرده اند. ربط پیدا کردنشان هم بر میگردد بیشتر به برادر دختر! یعنی قسمت قابل قبولش همین است. اینکه دختر برای آزاد کردن برادرش با تیمساری همخوابه میشود ولی تیمسار برادرش را اعدام میکند. پس از آن پدر دختر هم میمیرد و خانه پدریشان هم به مدرسه تبدیل میشود. دختر که کاری نمیتوانسته بکند به شغل فاحشگی روی میاورد. و در تمامی عمر دختر آرزوی کشتن تیمسار را با خود به همراه داشته است. پسر که دانش آموز ممتاز بوده است به طور عجیبی با برادر دختر آشنا میشود و در جریان کارهایش قرار میگیرد. روزی که برای دستگیری برادر دختر میایند او شاهد دستگیری برادر است و روز بعدش در کنکور خراب میکند. سپس به سربازی میرود و همانطور که شاهد رفت و آمد دختر با تیمسار است متوجه میشود که برادرش را اعدام کرده اند. در ضمن او تنها کسی بوده است که مهر برادر دختر را که "ملت ستمدیده ایران" است را با خود دارد. در انتها ماجرا خیلی جالب میشود. پسر برای ثابت کردن عشق و علاقه اش به دختر تیمسار را میکشد و با مهر برادر و خون تیمسار بر پیشانی تیمسار "ملت ستمدیده ایران" مهر میزند. در صحنه نهایی پسر و دختر در کنار یکدیگر مینشینند. پرده سینما کبوتری را نشان میدهد و صدایی در پس زمینه از امید صحبت میکند. به نظر من نکته اصلی این برنامه همین روزگار دشوار و عجیبی بود که این دو نفر سپری میکردند و این که اگر واقعا در کنار هم بودند چقدر میتونستند از بار سنگین غم و احساس رخوتی که در اون اسیر شده بودند نجات پیدا کنند.