بخش انتهایی در آستانه از احمد شاملو

...

انسان 

دشواری ِ وظیفه است

دستان ِ بسته ام آزاد نبود تا هر چشم انداز را به جان در بر کشم

هر نغمه و هر چشمه و هر پرنده

هر بدر ِ کامل و هر پگاه ِ دیگر

هر قله و هر درخت و هر انسان ِ دیگر را

رخصت ِ زیستن را دست بسته و دهان بسته گذشتم 

دست و دهان بسته گذشتیم

و منظر ِ جهان را

              تنها

              از رخنه یِ تنگ چشمی ِ حصار ِ شرارت دیدیم و 

                                                                 اکنون

آنک ِ در ِ کوتاه ِ بی کوبه در برابر و

آنک اشارت ِ دربان ِ منتظر

دالان ِ تنگی را که در نوشته ام

به وداع

        فرا پشت می نگرم

فرصت کوتاه بود و سفر جان کاه بود

اما یگانه بود و هیچ کم نداشت

به جان منت پذیرم و حق گزارم ! 

چنین گفت بامداد ِ خسته