شخمیت زندگی،،،

واقعیتش اینه که من از شخمیت این زندگی دلم میگیره، بیشتر از همه از آدمهایی دلم میگیره که بدون آگاهی از میزان شخمیت زندگی، خوب یا بد، در ناخودآگاه خودشون به چیزهایی باور دارند که جامعه به صورت ذهنیت برای اونها بوجود آورده. این ذهنیت توقعاتی رو در این آدمها نسبت به زندگی و میزان تاثیر و تغییر از پیش برنامه ریزی شده ای که میشه در اون داشت ایجاد میکنه. ببینید من اصلا دوست ندارم اینجوری حرف بزنم. اینجوری حرف زدن خیلی جالب به نظر نمیاد. اصلا بقیه حرفمو قورت میدم و نمیزنم. برای اینکه نمیخوام به چیز مهمی تهمت زده زده باشم. نه اینکه تهمت زدن به چیز مهمی لزوما از نظر اعتبار حرف آدم بخواد ایرادی داشته باشه. اما چیزای مهم به واسطه مهم بودنشون قدرت دارن. خیلی زیاد. خیلی برای شما غیر قابل باور و تصور. و همونطور که خودتون مستحضرید: زندگی شخمیست ای شخمی پسند، شخمی اندیشان به شخمیت رسند! پس برای شخمیت خودتون احترام قائل باشید! در ضمن این نوع رفتار که من میکنم بیشتر اسمش رفتار سیاستمدارانه هست. خودم میدونم سیاست چیز گهی هست. اصلا ریاضی و انتگرال و نمیدونم عمل مغز و اعصاب و اینا هم چیزای گهی هستن! همین باعث میشه گه توی دنیا همه آدمهای گه جمع بشن دور هم‌ منم در نهایت آدم گهی هستم. اصلا همه یه جورایی آدمهای گهی هستن ولی به گه بودن هم احترام نمی‌ذارن! ختم گلام اینکه آره همه چیزای مهم چیزای گهی هستن! مثل سیاست چون سیاست هم چیز گهی هست. واقعا حالم ازتون بهم میخوره که اثبات چیز به این سادگی رو باید از ۱۶ ردش مختلف پای تخته بنویسم تا حالیتون بشه ولی همیشه تحملتون کردم و دیگه عادت کردم‌ اما این معنیش این نیست که همه بقیه دنیا هم یتونن شمارو تحمل کنن! اونوقت همتون مجبور میشید بریزید سر من، اونوقت وضعیت خیلی گه و همش اونیشیچی اونیشیچی میشه بدون اینکه کسی اصلا به اونیشیچی باعد توجه کرده باشه. میگن فردوسی گفته: بسی رنج بردم در این سال سی، عجم زنده کروم بدین پارسی. خب این بیت در حقیقت و واقعیت و غیره خیلی مهمه. لازم نیست دیگه در زندگیمون به مهم بودت این بیت شک کنیم. مگه مجسمه و مقبره فردوسی رو ندیدید؟ مگه کور بودید؟